Perfect Imperfection 07

Ten kawałek buka od początku był pełen historii – popękany, ze skazami, które rozchodziły się jak sieć dawnych zdarzeń. Leżał przez jakiś czas w kącie pracowni, ciężki i milczący, jakby sam nie był pewien, czy jeszcze się do czegoś nada. Ale nie mogłam go wyrzucić.

Zaczęłam szlifować powoli – każda rysa, każde wyżłobienie zostawało na miejscu, bo to one dodawały mu charakteru. Drewno stawiało opór, ale z czasem zaczęło mięknąć pod dłonią. Wyszedł z tego wazon – obły, masywny, z ciepłą, nierówną powierzchnią, pełną pęknięć i śladów czasu.

Na suszki, na suche gałęzie, na coś zebrane po drodze. Nie udaje niczego – jest prawdziwy, taki, jaki miał być.